Z'n gangetje in Mexico City

De tijd vliegt, inmiddels ben ik alweer 1,5 maand in Mexico. Het is begin november, maar het voelt alsof het eind december is, omdat bijna iedereen hier al in de ban is van kerstmis. In de shopping malls zijn de kerstbomen opgetogen, doet de kerstverlichting pijn aan m’n ogen en zelfs de moeder van Char is al begonnen met het huis te versieren. Daarnaast is het momenteel KOUD in Mexico City, wat niet normaal is voor deze tijd van het jaar en het kerstgevoel nog eens versterkt. En met koud bedoel ik ook echt koud, 's nachts is de temperatuur rond het vriespunt. Je hebt zin om binnen een filmpje te gaan kijken met een kop thee en een lekkere warme fleecedeken. Zodra de zon te voorschijn komt, blijft het binnen koud, maar wordt de temperatuur buiten gelukkig een stuk aangenamer. Aangezien ik geen fatsoenlijke jas heb meegenomen, heb ik onderhand al 2 jassen aangeschaft hier.

Het gaat goed hier, het gaat z’n gangetje. Door de week zit ik veel thuis en ben ik druk met mijn Engels cursus. De bedoeling was dat ik de cursus een paar weken geleden zou afronden. Vanwege het zwaar onderschatten van de cursus en te weinig gestudeerd te hebben, heb ik de cursus uiteindelijk verlengd, waardoor ik 30 dagen extra heb om het in rustig tempo af te ronden. Soms word ik gek van het thuis zitten, dan ga ik met de honden wandelen, spreek ik met een vriend of vriendin af, ga ik met Char ergens wat eten, ga ik naar een shopping mall om lekker te gaan winkelen of ga ik trainen. Ik zit namelijk in een voetbalteam hier op de universiteit waar ik voorheen gestudeerd heb. Ze hebben een speciaal complex met tennisbanen, voetbalvelden en sportfaciliteiten. Ik speel geen gewoon voetbal, maar fútbol rapido (speedsoccer). Het is een vrij populaire sport hier. Eigenlijk gaat alles hier anders dan hoe ik het in Nederland gewend was.
- Er is elke dag trainen van kwart over 3 tot half 5. Zij noemen dit training, maar eigenlijk spelen we gewoon een wedstrijdje met de meiden die komen (dit kunnen ook meiden van andere teams zijn) en het is niet verplicht.
- We hebben geen trainer of coach.
- Warming – up en cooling – down kennen ze hier niet (erg goed voor de spieren).
- Mijn teamleden komen gerust te laat, als de scheidsrechters fluiten voor startsignaal, zijn we soms
nog niet compleet.
- Er is altijd een tribune met joelend publiek aanwezig, die alles mooi vinden, behalve het voetbal zelf.
Er zijn maar weinig teams die echt kunnen voetballen, de meeste teams stellen geen reet voor. Het komt dan ook regelmatig voor dat we winnen met 15-2, 12-1 etc. Omdat het een competitie is van de universiteit zelf, spelen we altijd “thuiswedstrijden”. Afgelopen donderdag hebben we de kwartfinale gewonnen en over een paar weken is de halve finale, we willen proberen voor het te kampioenschap gaan. Ik schaam me voor het tenue waarin we spelen; het tenue van het Duitse team. VERSCHRIKKELIJK!

Daarnaast probeer ik minimaal 2 keer per week naar de sportschool te gaan, waar ze groepslessen geven zoals Bodypump, Bodycombat, Zumba etc. Voor iets minder dan 20 euro per maand kan ik daar alle ochtenden en avonden lessen volgen. Ik heb het naar m’n zin daar, omdat ze afwisseling bieden qua muziek & leraren. Een les hier begint nooit op tijd, als een les staat ingeroosterd om 7 uur, kun je er vanuit gaan dat de les om kwart over 7 begint.

Verder doe ik veel leuke dingen hier en geniet ik van het weer (en dat is overdag gelukkig meestal wel mogelijk). Het concert van de Black Eyed Peas was gaaf, ik ben niet een hele grote fan van hun muziek, maar de sfeer en de show was erg goed! Bovendien draaide David Guetta (een bekende DJ) in het voorprogramma. Het concert vond plaats in Estadio Azteca, dit is één van de grootste stadia van Latijns – Amerika, moet je voorstellen wat voor een sfeer er hing met al die mensen samen. Het nadeel was alleen wel dat we heel ver weg zaten, we hadden verrekijkers nodig om de mooie billen van Fergie en de stoere dansmoves van William te kunnen zien. Natuurlijk moet er zoals altijd wel weer iets gebeuren, een meisje achter ons was behoorlijk bezopen, zat met haar hak vast en viel boven op ons. We schrokken ons een ongeluk, maar dat is goed afgelopen.

Op 10 oktober was Char jarig, omdat hij zijn verjaardag op de dag zelf niet uitgebreid kon vieren, i.v.m. zijn werk, hebben we het op zaterdag gevierd. We zijn overdag met vrienden en familie wezen paintballen. Ik had dit nog nooit eerder gedaan en moest er eerst even inkomen, maar toen ik het eenmaal te pakken had, was ik helemaal in mijn element. De speelvelden die ze hadden waren bovendien geweldig, met tunnels, obstakels en bruggetjes. ’s Avonds kwamen er wat vrienden en hebben we er een prima feestje van gemaakt.

Een paar weken geleden zijn we een weekend naar Guanajuato geweest met vrienden. Ik kon mezelf behoorlijk gelukkig prijzen, ik ging met een heel harem (maar liefst 5 jongens) een weekendje weg. Er vond een speciaal festival plaats dat enkele weken duurde met artiesten van over de hele wereld. Zoals altijd kunnen die weekendjes nooit verlopen zonder problemen. De bedoeling was dat we vrijdagmiddag om 2 uur zouden vertrekken, zodat we de hele avond nog hadden om wat leuks te gaan doen samen. Door veel gedoe, gezeur en verkeer werd dit uiteindelijk 7 uur en kwamen we om 12 uur ’s nachts daar aan. We gingen met 2 auto’s, één auto was eerder vertrokken dan ons en de jongens gingen alvast het centrum verkennen. Toen we daar aankwamen bleek dat 2 van de 3 jongens opgepakt waren, omdat ze bier aan het drinken waren op straat. Dat begon goed….we hebben meer dan een uur bij het politiebureau moeten wachten en uiteindelijk hebben ze een boete betaald en konden ze gaan. Het hostel waar we verbleven is het slechtste hostel waar ik ooit geslapen heb; het water was zo koud dat je bijna bevroor onder douche; de volgende dag bleek dat slechts 1 kamer water had en moest het hele hostel gebruik maken van dat toilet en zich daar douchen (gelukkig waren er geen andere gasten); de kamers waren niet schoon en konden niet op slot. Niemand heeft lopen klagen of een probleem gemaakt, want de eigenaar kon niks verkeerd doen in onze ogen. We hebben ons kapot gelachen om hem, niet vanwege het feit dat hij zo’n goed gevoel voor humor had, maar omdat het hem allemaal niks kon schelen. Hij liep de hele dag in zijn pyjama rond en liep maar een beetje aan te klooien daar. Bovendien, het enige dat we deden in dat hostel was slapen en dat hebben we gedaan, en prima ook. Van het festival zelf hebben we uiteindelijk weinig gezien, veel optredens waren in grote theaters en kaartjes waren niet goedkoop, maar de sfeer in het centrum was erg goed. Ik kan in ieder geval niet zeggen dat weekendjes weg hier saai zijn.

1 & 2 november vieren ze hier “El Día de los Muertos” (Dag van de Doden). Ze geloven hier dat de zielen van kinderen op 1 november terugkeren naar de aarde, en die van de volwassenen op 2 november. Mexicanen bezoeken graven van dierbaren en offeren er voedsel en drank. Sommige mensen maken een soort van altaar in hun huis, met foto’s van dierbaren en voedsel en drank. Zoals de moeder van Char had een paar foto’s van familie en honden neergezet met wat chocola, tequila, hondenvoer, bloemen en decoratie. Ik ben met Char naar een kerkhof geweest om dit van dichtbij mee te maken, voor het eerst in mijn leven voelde ik een vrolijke sfeer op een begraafplaats. Ik zag versierde graven, hele Mexicaanse families samen een graf schoonmaken, jongens een biertje drinken bij een graf en hoorde vrolijke muziek.

Mijn plan voor aankomende weken is mijn cursus afronden, zon, zee & strand op te zoeken, genieten van de vrije tijd die ik nog heb en over een paar weken beginnen met mijn zoektocht naar een baan, spannend!

Liefs Sanne


P.S. Aan de mensen die ik vandaag heb gesproken via skype, ik vond het super om jullie even te kunnen zien en met jullie gesproken te hebben! Thnxxx a lot!