Een super 2010, maar op naar een beter 2011!

Ten eerste: GELUKKIG NIEUWJAAR! Ik wens iedereen het allerbeste in 2011.
Ik hoop dat jullie jaar beter begonnen is dan die van mij, ik was afgelopen dagen zo ziek als een hond. Ik heb me de afgelopen 10 jaar niet zo slecht gevoeld. Ik heb in 2 dagen tijd 3 dozen Kleenex er door heen gejaagd en merendeel van de tijd in bed besteed. Ik zie jullie denken, hoe kan ze in hemelsnaam ziek worden in het zonnige Mexico, wij zijn niet eens ziek hier. Ik zou het niet weten, ik denk dat het komt omdat veel mensen om me heen momenteel ziek zijn en omdat het temperatuursverschil tussen dag en nacht zo groot is ( 25° - 0° ) waardoor je altijd goed moet nadenken over je kleding.

Inmiddels mijn certificaat Engels in the pocket, een paar ervaringen rijker, veel leuke dingen gedaan, goede feestjes achter de rug, leuke reisjes gemaakt, Bob heeft gezellig een paar weken bij ons in gewoond en nog steeds druk op zoek naar een baan.

Helaas hebben we de halve finale verloren met voetbal en heb ik de 1e gele kaart gekregen in mijn voetbalcarrière (dat lag écht niet aan mij zoals jullie wel begrijpen, die scheidsrechter deed gewoon heel moeilijk).

We hebben veel reisjes gemaakt afgelopen weken, we zijn wezen kamperen in Las Estacas; ik ben Bob wezen opzoeken in Puerto Escondido; een weekendje weg geweest naar het hoogst gelegen dorpje in Mexico (Real del Monte), waar de elektriciteitskabels zo laag hangen dat we tijdens een toeristisch bustripje regelmatig moesten bukken, omdat we anders geëlektrocuteerd zouden worden; Grutas de Tolantongo bezocht, mooie helderblauwe watervallen en rivieren, waarvan het water WARM is, alsof je in een warm bad zit; een dag naar een cool waterpark geweest; een week naar Chiapas geweest, ook al ben ik al 2 keer in deze staat geweest, het is en blijft één van de mooiste gebieden van Mexico. Het voordeel was dat ik bijna niks hoefde te betalen. Normaal gesproken is het altijd 30 graden daar en net op het moment dat wij er waren was het koud. Natuurlijk waren wij totaal onvoorbereid en hadden we alleen maar zomerkleding bij ons, dus dat was wel minder, gelukkig hebben we de laatste dagen wel lekker weer gehad. We hebben allemaal mooie plekjes bezocht en waren donderdagnacht weer terug in Mexico City om vrijdag weer in de auto te kunnen zitten naar de volgende bestemming: Aguascalientes. De oom van Char komt hier vandaan en heeft al zijn familie hier wonen. Hij heeft daar samen met de tante van Char een huis gekocht en we zouden daar oud & nieuw gaan vieren met de hele family. Oud & nieuw hier is niet zo spectaculair in vergelijking met Nederland, veel minder uitbundig zonder vuurwerk en champagne en veel meer familiair. Om 12 uur is het hier de traditie om 12 druiven te eten, elke druif is een wens voor elke maand van het jaar. Daarna hebben we uitgebreid gedineerd en gedronken en om half 3 was iedereen helemaal kapot van het reizen, werken en druk zijn de hele week, dus we lagen allemaal vroeg in bed. Een rustige jaarwisseling voor mij dus dit jaar, maar dat vond ik niet zo erg. De andere dagen hebben we het centrum, musea en parken bezocht, het was erg gezellig! Daarnaast heel veel gewinkeld, want schoenen en tassen waren lekker goedkoop.

Nadat ik mijn cursus Engels binnen had, vertrokken naar het zuiden van Mexico. Ben naar het vissersdorpje Puerto Escondido geweest om Bob op te zoeken om een paar dagen te genieten, te relaxen en om te vieren dat ik eindelijk klaar was met die verdomde cursus! Ik had geen luxere bus kunnen krijgen, normaal gesproken heeft een bus 2 keer 2 stoelen naast elkaar, de mijne had er 3 (of terwijl de stoelen hadden een veel groter formaat dan normaal), de stoel kon ik zover naar achter duwen dat het beter sliep dan m’n eigen bedje. Ik vertrok ’s avonds om half 10, en heb de hele nacht geslapen als een roos, ik kwam ’s ochtends om half 10 uitgerust en met goede zin aan. Het is heel anders dan vele stranden die ik heb bezocht in Mexico; heel rustig, veel surfers vanwege de hoge golven en heel Europees. Het stikt er van de buitenlanders, met name Amerikanen, Australiërs, Italianen en andere Europese exotische volken, maar vooral surfers die er een paar maanden wonen om de golven van 3 à 4 meter uit te kunnen proberen. Wat heb ik gedaan daar? Nou, eigenlijk: NIKS! 5 dagen op m’n luie reet op het strand of bij het zwembad liggen, uit eten in lekkere restaurantjes en uitslapen. Het weekend dat ik er was vond er een internationale viscompetitie plaats, 3 dagen lang gingen bootjes de zee op om de grootste van de grootste vissen proberen te vangen. Op een gegeven moment kwamen ze met een vis van 120 kg aan, ik had nog nooit in mijn leven zo’n grote vis gezien.
In het complex waar Bob woonde, woonden ook 2 Italianen waar Bob goede vrienden mee geworden was. Soms gingen we met z’n 4en op pad. Er zijn nogal veel straathonden te vinden in Puerto Escondido en aangezien die Italianen gek waren op de honden, hadden we standaard 5 honden achter ons aanlopen, haha, ze gingen overal mee naar toe, wel een grappig gezicht.
De één-na-laatste dag hadden Bob en ik afgesproken om naar speciaal strand te gaan waar bijna geen mensen komen, heel schoon en mooi om foto’s te kunnen maken van het strand en de zonsondergang. Toen we op het strand aankwamen moesten we eerst een soort van pad beklimmen in de rotsen, dat pad was moeilijk begaanbaar met allemaal stenen, stekels en het was eigenlijk geen pad te noemen. Toen we na zwoegen en zweten op het strand aankwamen zag ik inderdaad dat het de moeite waard was en ik was zo druk bezig met hoe mooi het er uit zag, dat mijn camera viel, Met als gevolg:zandkorrels in de lens, waardoor die niet meer functioneerde, lekker goed moment voor uitgekozen! Goed, het was niet anders, dan toch maar genieten van de mooie zonsondergang. Op het moment dat wij weer terug wilden gaan naar het bewoonbare gedeelte zagen we iets groots bewegen. Het bleek een reuzenschildpad te zijn, die blijkbaar haar eitjes wou leggen net op het strand waar wij waren! Wow, super mooi en super gaaf! We besloten om te blijven om dit van dichtbij mee te maken. Na 100 pogingen om mijn camera weer aan de praat te krijgen, is dit me eindelijk gelukt, Bob en ik moesten een foto hebben met dit prachtige beest! Al met al hebben we een paar foto’s gemaakt, die wazig zijn, maar waarop wel te zien is dat het een reuzenschildpad is. Zonder dat we het in de gaten hadden, was het inmiddels behoorlijk donker geworden, de zee begon ook wild te worden en we wilden terug. Het pad was niet meer terug te vinden, de zee kwam dichter – en dichterbij en mijn slippers waren gestolen. Op het strand was verder niemand, behalve 2 vissers. Toch maar even vragen aan hen, zij kwamen waarschijnlijk dagelijks via dat pad op het strand. Één van die vissers was een jongentje van 9 jaar, hij heeftons uiteindelijk geholpen met de terugtocht. Ik met 1 slipper van Bob (de andere was kapot) en Bob met blote voeten.
De volgende dag (onder de schrammen en de blauwe plekken van ons avontuur) weer in aanraking gekomen met een andere ervaring: een grote Mexicaanse happy familie. Toen we naar het strand gingen, waren we onze handdoeken vergeten en besloten we om een bedje te huren. Kwam ik na een duik in de zee terug, ligt er in eens een oud vrouwtje op mijn bedje een massage te ontvangen. Ik op mijn beleefdste manier aangeven dat ik heb betaald voor het bedje en dat ik als het even zou kunnen er graag op zou willen liggen. Vervolgens kreeg ik 20 disculpas (sorry) en of ze nog even mocht blijven liggen, want het zou nog maar even duren. Vooruit met de geit, zo onvriendelijk ben ik nou ook weer niet. We begonnen met elkaar te praten, en voor ik het wist stond de hele familie er om heen en kreeg ik alle details te horen over iedereen. Bob moest met alle vrouwen op de foto, ik met alle mannen en vervolgens kregen we hun adres op een servetje geschreven met de opdracht bij hun langs te komen, dan zouden zij voor ons gaan koken. Is dat niet geweldig?!

Het moest er dan toch maar eens van komen, het werd tijd dat ik naar de kapper ging. Dan mogen er misschien wel miljoenen kappers zijn hier in Mexico City, ik loop echt niet zo maar de eerste beste kapsalon naar binnen bang voor het gevaar dat er niet – opgeleide mensen aan het werk zijn die mijn kapsel naar de klote helpen. De moeder van Char had geïnformeerd bij de buurvrouw, waar zij heen ging was volgens haar een hele goede en dat bleek, want van de honderden kappers in de straat vlakbij Char’s huis, bevond de helft van Char’s buurt zich bij die kapsalon op het moment dat ik een afspraak had. Half 6 had ik een afspraak, het kon iets uitlopen, want er waren nog een paar klanten voor me, voor ik het wist zat ik al meer dan uur te wachten en moest er ook nog een kindje geknipt worden. Damn it, volgende keer kom ik sowieso een half uur later aankakken. Toen ik eindelijk aan de beurt was, was ze klaar met knippen in 5 minuten. Ze was drukker met het föhnen van mijn haren (terwijl er 3 mensen aan het wachten waren en het inmiddels al 7 uur was), ik verliet de kapsalon alsof ik naar een belangrijk feest ging, ik voelde me net een filmster, zo mooi had ik een kapsalon in Nederland nog nooit verlaten. Chars mond viel open van verbazing...

Het weekend voor kerst hadden we een kerstdiner met vrienden en suprises. De bedoeling was dat we formeel gekleed zouden gaan. Net op het moment dat ik me compleet wou gaan opdoffen viel de elektriciteit uit. Nou is dat niet eens bijzonder, want dat gebeurt wel vaker als we te veel elektrische apparaten hebben aanstaan op hetzelfde moment en is dit gefixt in 2 seconden. Maar dit keer was de elektriciteit uitgevallen in de hele buurt. Hoe moest ik me nu gaan douchen, opmaken en hoe moest Char zijn kleren gaan strijken? Het zag er naar uit dat het nog wel even zou gaan duren. Na een half uur wachten toch maar besloten om te gaan douchen, heel romantisch met een kaarsje. Net op het moment dat we de hoop hadden opgegeven en ik me had besloten om mijn make – up maar in de auto te gaan doen en Char had besloten met een verkreukelde blouse te gaan, sprongen de lampen aan…

Genoeg over mijn reisjes, feestjes en sociale leven, back to serious life. December is nou eenmaal niet de beste maand om op zoek te gaan naar een baan......maar ik heb wel een sollicitatiegesprek gehad bij Deloitte. Voor mijn gevoel ging het gesprek goed, ik had me goed voorbereid en ik was helemaal niet zenuwachtig. Ik heb 2 gesprekken gehad, waarvan 1 gesprek in het Engels en 1 in het Spaans met twee verschillende personen. Ze hebben me gebeld om te melden dat ze me terug zouden bellen om uit te leggen hoe het proces zou verlopen, maar dat hebben ze niet meer gedaan. Ik vind het niet zo heel erg, want ik vond mezelf al niet heel erg geschikt voor dit bedrijf en ik heb op z’n minst kunnen ervaren hoe een sollicitiatiegesprek hier gaat. Ik ben nu aan het kijken naar een aantal scholen waar ik eventueel aan het werk zou kunnen als Engels lerares of Nederlands lerares. Het verbaasde mij ook, maar er zijn nog best een aantal scholen die Nederlands aanbieden.

Ik heb nog zo mijn best gedaan om dit verhaal in te korten en dan heb ik nog niet eens alles verteld. Zo te zien is dat helaas niet gelukt..

Foto's Puerto Escondido:
http://www.facebook.com/album.php?aid=251794&id=562992283&l=6cf3269f76