Mexicaanse Griep - bezorgd zijn is NIET nodig!

Na alles wat er gebeurd is de afgelopen weken, vond ik het tijd voor een kleine up-to-date, dat is ook wel nodig na al die bezorgde mailtjes en reacties.

Toen er eenmaal was vastgesteld dat er een nieuwe variant virus voorkwam in Mexico en dat er zelfs al doden waren gevallen (!), begon de paniek op te laaien. Ze bombardeerden de media met dit nieuwe virus, genaamd “De Varkensgriep” en al snel was de hele wereld op de hoogte. De eerste reacties begonnen te komen en mijn mailbox zat al snel vol met berichtjes van ongeruste vrienden of familieleden. Alle scholen in heel Mexico werden gesloten om verdere verspreiding te voorkomen, andere openbare gelegenheden begonnen ook beetje bij beetje de tent dicht te gooien. Uitgaan of een bioscoopje pakken zat er helaas niet meer in. De stad begon langzaam in te kakken uit angst voor deze epidemie, mensen bleven thuis, droegen bijna allemaal een mondkapje en begonnen massaal DVDs in te slaan om zich niet te vervelen. Taxichauffeurs droegen handschoenen, aangezien ze veel in contact zijn met geld en iedereen droeg een flesje antibacteriële zeep bij zich, want de handen moesten elke 5 minuten gewassen worden. Op straat eten deden ze bijna niet meer aan en ook de dagelijkse begroeting (kus op de wang) werd niet meer gedaan. Er waren ook nog steeds gelegenheden die wel open waren, zoals winkels en bepaalde restaurants. Char en ik zijn het eerste weekend nadat het bekend was gewoon wezen schaatsen (ja, je leest het goed, er is een schaatsbaan hier, die WÉL open was), maar op de schaatsbaan was bijna geen kip te bekennen. Maandag ging ik naar mijn stage, met mondkapje op zette ik mijn voet buiten de deur. Al die tijd had ik er nog geen gedragen, ik vond het nogal een overdreven bedoeling, maar uit voorzorg doe je het toch. Daarnaast droeg iedereen er eentje op mijn werk, ik wil ook niet de eigenwijze Nederlander zijn. In het begin vond ik het ongemakkelijk en liep ik hele tijd te giechelen, daarnaast was het zo ontzettend warm, ik liep als een gek te zweten achter dat kapje, maar na een tijdje begin je er aan te wennen. Bovendien kleurde mijn groene mondkapje goed bij mijn ogen. Maandag droeg ik netjes mijn mondkapje, dinsdag alleen als het echt nodig was…woensdag had ik er al genoeg van en donderdag lag die al ergens onder in mijn tas.

Het bedrijfsleven ging gewoon door, maargoed, wat wil je dan, de hele Mexicaanse economie stop zetten? Toch hebben ze het besluit genomen om dit wel te doen. Bijna heel Mexico City heeft niet gewerkt op maandag en dinsdag en aangezien het vrijdag de Dag van de Arbeid was (een nationale vrije dag) had bijna heel Mexico City een lekker lang weekend. Afgelopen donderdag was ik zo’n beetje de enige die op mijn werk arriveerde, dus ze stuurden me maar naar huis. Gelukkig gingen we donderdagnacht voor een paar daagjes naar het vakantiehuisje van Char. Het was heerlijk om daar even te zijn, weg van het nieuws en weg van de griep, aangezien het daar nog niet zo aan de gang is.

Het was zo vreemd om hier afgelopen maandag en dinsdag in de stad rond te rijden, echt bijna alles was gesloten, alleen de supermarkten, apotheken en een paar afhaalrestaurantjes waren open. Het was donker, de wegen die normaal gesproken gevuld zijn met taxi’s en auto’s waren bijna leeg en er was bijna geen eettentje meer op straat te bekennen. Het was al heel erg vreemd voor mij om de stad zo uitgestorven te zien, laat staan voor Char die hier zijn hele leven al gewoond heeft en dit nog nooit eerder in zijn hele leven meegemaakt heeft.

De bezorgdheid vanuit Nederland was begrijpelijk, maar begon me ook lichtelijk te irriteren. Sommige mensen reageerden alsof half Mexico aan het dood gaan was, sommigen vonden het maar niks dat ik daar was en sommigen vonden zelfs dat ik terug moest komen naar Nederland! Ik vond dat grote onzin, ik was zelf totaal niet bezorgd en maakte me nergens druk om. De vader van Char zei letterlijk tegen me “Je hoeft je niet druk te maken, als je het krijgt, schrijft de dokter je medicijnen voor en dan wordt je wel weer beter.” Het bleek ook al snel dat de griep vooral de armere bevolkingsgroep trof die geen gezondheidszorg kunnen betalen of voorzien zijn van een slechte gezondheidszorg. Zij zijn degenen die het meest lijden, ook omdat velen van hen hun business op straat hebben, wat momenteel niet echt mensen aantrekt, ik vind dat wel sneu. Ik kan me er dan ook een beetje druk om maken dat het nieuws slechts spreekt over de velen doden en amper over het aantal mensen dat al behandeld is. Ik zag dat in Nederland inmiddels het een kindje getroffen heeft en zoals jullie al gehoord hebben is hij inmiddels ook alweer beter. Verder ga ik jullie niet op de hoogte brengen van dingen, die jullie zelf in het nieuws kunnen zien en lezen. Morgen gaan de kinderen weer naar school , ga ik weer naar mijn stage en gaat het ‘normale leven’ weer gewon verder, we zullen zien hoe het allemaal gaat lopen……uiteraard blijf ik extra hygiënisch, probeer ik de metro te vermijden en indien het nodig is, draag ik echt wel mijn kapje. Ik blijf alert!!

Was ik vorige week maandag op mijn stage, voelde ik me ineens helemaal niet lekker. Ik voelde me erg duizelig en alles begon te bewegen. Met het idee dat ik toch hopelijk niet de griep had opgelopen bleek dat ik niet de enige was die dit voelde, maar dat het een aardbeving was. Het epicentrum van de aardbeving lag in de buurt van Acapulco, maar werd gevoeld tot in Mexico Stad. Natuurlijk wordt er geadviseerd om vooral niet in paniek te raken, de meeste Mexicanen verlieten rustig hun kantoor en liepen naar beneden. Ik niet, ik rende iedereen met een snelvaart voorbij, met mijn hart bonkend in mijn keel. God, ik was bekaf, maar zo blij toen ik beneden was. Toen we eenmaal beneden waren was de aardbeving echter al voorbij, maar het duurde me minstens een uur om van de schrik te bekomen en om de lift naar boven weer te betreden.

Het contract met de huisbaas is verbroken en het appartement waar we woonden is ons appartement niet meer. Het is allemaal niet op een hele leuke manier gelopen, maar het is niet anders. Char en ik zijn nu druk op zoek naar een plek om te wonen, ondertussen wonen we nog gezellig bij zijn ouders en reizen we heel wat af met de auto.

Zoals jullie lezen maak ik dus heel wat mee in deze miljoenenstad, maar het belangrijkste is dat alles goed met ons gaat en dat we in gezonde toestand verkeren! Bedankt voor jullie leuke reacties allemaal op het artikel dat verscheen in de krant!

Uit gevaar voor besmetting geen knuffels en kusjes van mij, maar een hartelijke zwaai!