Goed & slecht nieuws....

Hai lieve schatjes,

Afgelopen weken weer genoeg meegemaakt, leuke en minder leuke dingen....maargoed, ik bewaar het minder leuke toch maar voor het laatst.

Alhoewel ik niet heel veel bijzonders heb gedaan, zal ik toch proberen een leuk verhaaltje op papier te zetten. Waarom we niet veel bijzonders hebben gedaan? Omdat we vrijdag vaak uitgaan en drinken met als vervolg dat we zaterdag hele dag brak in bed liggen….en daarnaast zijn er altijd dingen die leuk zijn om mee te maken maar niet echt boeiend zijn om te vertellen.

Begin april ben ik met Char en zijn ouders naar een Mexicaanse honkbalwedstrijd geweest. Dat was nieuw voor mij, ik ben nog nooit eerder naar een honkbalwedstrijd geweest en op tv kijk ik het ook nooit. Blijkbaar zijn z’n ouders grote fans, zelfs zijn moeder schreeuwde en deed actief mee haha! Het heeft wel wat, maar ik prefereer voetbal, er ontbreekt toch een bepaalde spanning.

In verband met Semana Santa en Semana de Pascua (Heilige Week en Pasen Week) zijn Mexicaanse scholen voor 2 weken gesloten, ik had slechts donderdag en vrijdag vrij, maar wel lekker lang weekend in ieder geval. Bijna heel Mexico gaat op vakantie en we blijven natuurlijk niet achter. Ik vertrok woensdagavond met Char en zijn vrienden richting Acapulco. De familie van een vriend van Char heeft een huis daar en we konden daar met z’n allen verblijven. In het begin vond ik het een beetje ongemakkelijk, want zijn ouders, zijn zus en haar vriendje en zijn oom bleven daar ook het hele weekend slapen, maar dat verdween snel. Ze waren best relaxt, we hebben ze vrij weinig gezien en het waren eigenlijk 2 huizen, ze hadden de muur eruit gebroken, maar de 2 bovenverdiepingen waren nog steeds gescheiden, dus wij hadden ons eigen gedeelte boven en zij ook. We hebben een heerlijk zon-zee-strand vakantie gehad. We zijn naar het strand geweest, bij het huis was een zwembad waar we lekker konden relaxen en we zijn flink wezen feesten. De bedoeling was om 2 dagen naar Acapulco te gaan en 2 dagen ergens anders, maar we hadden het prima naar ons zin daar en besloten daar te blijven. Het leek wel of heel Mexico City in Acapulco te vinden was, het was echt gigantisch druk. De stranden waren knettervol, het hele gestress en verkeer hadden zich verplaatst naar Acapulco, waardoor je er met de auto een uur over deed om naar het strand te komen en lopends slechts een half uur. Het was zelfs een heel gedoe om een club of discotheek binnen te komen aangezien er rijen jongeren stonden te smeken of ze naar binnen mochten. Gelukkig merkten ze mij direct op als blonde-geen-mexicaanse en konden wij meteen naar binnen. Op zaterdag zijn we naar La Quebrada ( zie google voor foto’s of filmpjes!!) geweest, een groep jongens die een geweldige prestatie levert voor toeristen. Ze duiken van een superhoge klif de zee in, het is echt moeilijk voor te stellen dat ze dat durven, want één fout en het kan hen hun leven kosten. Nou goed, tijdens die show voelde ik me in eens helemaal niet lekker, mijn buik deed zo’n pijn aan alle kanten..zondag was het nog niet beter en maandag ben ik naar aandringen van Char en zijn moeder maar naar de dokter gegaan. Waarschijnlijk heb ik een infectie opgelopen door het eten daar en ik heb een soort van antibioticakuur gedaan en 3 dagen niet gewerkt. Donderdag voelde ik me weer helemaal beter en ging ik weer naar mijn stage.
Voor foto's van Acapulco, check deze website: http://www.facebook.com/album.php?aid=78798&id=562992283&l=32de439c29

Ik heb zelf eigenlijk niet veel gemerkt van Pasen, ze eten hier geen eieren ofzo, maar ze zeggen dat het een belangrijk feest is voor veel Mexicanen aangezien 90% hier Rooms-Katholiek is. Wat ik wel gelezen en gehoord heb is dat ze in bepaalde steden en dorpen hier de kruisiging van Jezus Christus herdenken door het na te spelen met acteurs.

Op mijn stage is niet veel veranderd, er zijn dagen dat ik de hele dag op msn te vinden ben en dagen dat ik erg druk ben. Deze week is de laatste week voor de andere 2 meisjes die stage lopen daar, ik ben erg benieuwd hoe het allemaal gaat lopen als zij weg zijn. Met hen ging ik tenslotte altijd een verse jus of milkshake kopen, zij waren er voor me als ik vragen had…het zijn niet mijn vriendinnen, dat zullen ze ook niet worden, maar ik ga ze al met al toch best een beetje missen. Bovendien heb ik het gewoon niet getroffen met mijn supervisor, ze is gewoon niet echt geïnteresseerd in mij en wat ik aan het doen ben. Ik dacht eerst dat het aan mij lag, maar ik ben er achter dat het haar persoonlijkheid is. Ik kan er niks aan veranderen, het is nou eenmaal zo..maar de irritaties kunnen bij mij hoog oplopen, die probeer ik dan meestal ook maar te onderdrukken. Zij is tenslotte diegene die mijn stage gaat beoordelen, in dat opzicht ben ik afhankelijk van haar en kan ik haar maar beter te vriend houden. Over mijn baas ben ik ook steeds meer te weten gekomen, die kerel heeft het daar toch maar goed voor elkaar. Zijn kantoor is bijna groter dan onze afdeling, er staan grote, mooie leren banken in zijn kantoor en meneer heeft een eigen wc en een chauffeur. Daarnaast werkt er een schoonmaker op kantoor die elke dag werkt van 9 tot 5 en elke dag schoonmaakt. Ik vond dat zo vreemd en zo’n onzin in het begin, maar blijkbaar is het nodig en als hij op die manier zijn geld kan verdienen. Bovendien is het hele kantoor van glas, dus het is ook wel nodig dat het goed schoon blijft.

En nu een minder leuke mededeling, er is een explosie geweest in ons appartement….schrik niet, alles gaat (gelukkig!) goed met mij en Char. Vorige week vrijdag was ik op tijd thuis van mn stage en Char en ik hadden afgesproken om lasagne te eten. Ik had de saus gemaakt en de saus en de lasagnebladen in de ovenschaal gedaan en de oven alvast voor gewarmd. We hebben een gasoven, een ouderwets systeem voor Nederlandse begrippen. Je doet het gas open en je steekt het aan, zodat er een vlammetje ontstaat in de oven die ervoor zorgt dat de oven warm wordt. Op het moment dat ik de lasagne in de oven wou zetten en de oven dicht deed, vond er een ontploffing plaats. Uiteraard raakte in totaal in paniek en schrok ik me rot, ik weet niet meer precies wat ik deed, ik rende naar de andere kant van de kamer. Ik hoorde dat het hele appartementencomplex in paniek was geraakt en hoorde mensen op de trappen praten, ik rende naar ze toe en schreeuwde dat het in ons appartement was. Op dat moment wist niemand wat er aan de hand was en stond het gas nog open, ik was zo in paniek. De eigenaar van het restaurant beneden probeerde me te kalmeren en belde Char op, hij sloot het gas af en binnen 5 minuten stonden er 10 brandweermannen, 4 politiemannen en 2 verzorgers in ons appartement. Ik was helemaal de weg kwijt, stond te schreeuwen tegen mijn Nederlandse buurman en Char kwam totaal overbezorgd het huis binnen stormen. De verzorgers checkten mijn bloeddruk en probeerden me te kalmeren. Volgens de brandweermannen was de oven ontploft en door de gigantische druk was zelfs het raam in onze slaapkamer gebroken, de knal was zo hard dat de mensen het restaurant zelfs verlieten en dat glazen beneden van de plank gevallen waren . Moet je nagaan, ik stond naast die oven, behalve dat ik heel erg geschrokken ben, is gelukkig alles goed met me. Als er vuur bij geweest, was dat ander verhaal geweest, aangezien ons appartement omringd is door gasflessen (ze hebben het gas hier niet in de grond zoals wij in Nederland gewend zijn), dan was het hele complex ontploft. Goed, daar willen we natuurlijk niet overnadenken. Maar ik had het zo gehad daarna , ik was er klaar mee…er is altijd wat met het appartement. De vloer is kapot, 3 ramen kunnen niet dicht en 1 raam is gebroken, de kraan in de keuken lekt, bepaalde stopcontacten werken niet en ik weet niet wat voor een verf ze gebruikt hebben voor de keukenkastjes, maar alles wat je in erin zet gaat naar verf ruiken en smaken. Er is 1 keer een reparateur geweest, maar die heeft niet veel veranderd. Daarnaast gebeuren er rare, onverklaarbare dingen daar. Char voelt dingen aan en hij voelt een bepaalde negatieve energie daar, daarnaast had zijn moeder een paar uur voordat de explosie plaatsvond een raar voorgevoel, dat er iets ergs ging gebeuren. Ik heb nooit in zulke dingen geloofd, maar het is allemaal wel heel vreemd en toevallig. Vandaag voelde ik me ook heel duizelig toen we daar even waren. Volgens de brandweer was het niet veilig om daar te blijven en aangezien we niet kunnen koken en douchen, besloten we om naar het huis van Chars ouders te gaan, voorlopig blijven we daar. De huisbaas zit tijdelijk in Spanje, we hebben hem gemaild, maar geen reactie gehad. Hij komt morgen terug en we zullen samen een oplossing moeten vinden. We zijn woedend op hem dat hij onze "klachten" niet series neemt en dat hij veel levens in risico heeft gebracht. Volgens het contract is veel in ons voordeel, dus dat is goed! We zouden hem eventueel kunnen aanklagen, maar waarschijnlijk is dat een heel proces wat lang gaat duren.

Ik vind het wel heel rot, ik voelde me toch al wel thuis daar en we hadden het naar “deze omstandigheden” wel ontzettend naar ons zin daar. Maargoed, we willen en kunnen daar niet meer wonen, we zullen zien wat er gaat gebeuren….ik hou jullie op de hoogte!
Heel veel besitos voor jullie!!