Mooie foto's, goede tijden, domme acties....

Ten eerste wil ik jullie bedenken voor alle felicitaties, kaartjes en berichtjes! Erg lief en leuk om te weten, ondanks dat ik in een ander land ben, dat er zoveel mensen aan me denken!

Het eerste weekend van juni ben ik met Char, zijn ouders en zijn nichtje Andrea naar “Volcan Nevado de Toluca” geweest, een uitgedoofde vulkaan, die 4960 meter hoog is en de vier na hoogste berg is van Mexico. Voordat we erheen gingen, werd ik al gewaarschuwd dat het niet erg warm was daar. Ik dacht, achja ik ben wel gewend aan kou, doe een dikke trui aan, dat is wel voldoende. Nadat we 20 zigzagbochten hadden gepasseerd, van die bochten (zonder hekjes of vangrails) waar je niet kunt zien wie of wat er aankomt en waar ook gewoon bussen rijden was ik blij (en misselijk) toen we op de plaats van bestemming waren. Ik de auto uit…ik voelde dat het redelijk hard waaide en die wind was KOUD!! Goed dat ik toch naar het advies geluisterd had en voor de zekerheid een extra jas in de auto had gegooid. Om de top te bereiken en om de krater te kunnen bezichtigen, moesten we eerst 2,5 km “klimmen”. Eenmaal de top bereikt hadden we echt een geweldig uitzicht!! In de krater bevinden zich twee meertjes, het Meer van de Zon en het meer van de Maan, vervolgens heb ik met Char en Andrea de 2 meertjes bezocht en hebben we de hele vulkaan rondgelopen/beklommen (een wandeling van in totaal 2,5 uur). Check de foto’s, ze zijn echt prachtig geworden, vooral de moeder van Char die je meer doet denken aan dat we in Marokko zijn.

Voor het eerst in mijn leven zou ik jarig zijn in een ander land, aan de ene kant heeft dat natuurlijk wel iets, maar aan de andere kant vind ik het in Nederland toch ook altijd wel weer erg gezellig....
Naast dat ik het gevoel niet had wat ik altijd heb als ik jarig ben (zoals de slingers, de kilo’s boodschappen die we altijd inslaan en de overheerlijke taartjes) begon mijn verjaardag niet echt heel geweldig...we waren bij de ouders van Char geweest, ik had daar een appeltaart gemaakt voor mijn collegaatjes die erg goed gelukt was en waar ik erg trots op was (ook de 1e keer in mijn leven dat ik mijn eigen taart klaarmaak voor mijn verjaardag). Ik zat in de bus terug naar huis met Char, ik zag de wijzers op mijn horloge tikken en het was al bijna 12 uur in Nederland was ik inmiddels al weer bijna 7 uur jarig. Char en ik hadden zojuist een flinke ruzie gehad en negeerden elkaar volkomen. Het was 12 uur, in Nederland zou ik gebeld worden of smsjes krijgen, maar mijn telefoon bleef stil, ook van mijn lieftallige vriendje ontving ik geen felicitaties, ook al was hij dan boos op mij, ik had mijn verjaardag toch wel iets anders voorgesteld......
Om 4 uur snachts hadden we het eindelijk uitgepraat en gaf hij me mijn cadeautje (een mooie zilveren armband). S ochtends kwam ik op mijn werk aan met mijn appeltaart en mijn uber-blije-verjaardagsgezichtje, maar blijkbaar was iedereen nog steeds te dom te begrijpen dat het mijn verjaardag was, want echt niemand feliciteerde me. Ik voelde me echt vreemd op dat moment, is dat hoe ze dat hier doen? Het was een speciale dag voor mij, maar zo voelde dat helemaal niet, het voelde als een normale doordeweekse dag. Toen op een gegeven moment mijn stagebegeleidster terug kwam van een afspraak die ze had met een client en mij feliciteerde, begon iedereen me ineens te feliciteren. We gingen met z’n allen naar de kantine en ze ze zongen allemaal voor mij de “Las Mañanitas” te zingen (http://www.youtube.com/watch?v=HfZw8XB0Iv8). Ze waren verliefd op de appeltaart die ik had gemaakt en ze waren er niet bij weg te slaan. Gelukkig mocht om 1 uur al gaan en ging ik met Char wat leuks doen. ‘s Avonds ging ik uit eten met vriendjes, vriendinnetjes, Char en de familie van Char. Ik kreeg van veel mensen cadeautjes, dat had ik echt niet verwacht en het was echt ontzettend gezellig, ik voelde me eindelijk écht jarig.

In het weekend gingen we kamperen met 9 personen in Las Estacas, o.a. voor mijn verjaardag. Met de auto beladen en bepakt met kampeerspullen en boodschappen was het ongeveer 3 uurtjes rijden. Deze camping was niet wat ik gewend was zoals in Europa, in Europa moet je meestal een plekje reserveren, hier kon je de tent neerzetten waar je maar wou en was er geen aansluiting voor elektriciteit aanwezig. De tent opzetten hadden we binnen een uurtje gefixt, we zouden tenslotte maar voor 1 nachtje blijven en we zouden geen last krijgen van bizarre weersomstandigheden. Daarna gingen we naar de rivier om te zwemmen, ik dacht echt dat de rivier gemaakt was, want het water was echt zo blauw en helder. In de oorsprong van de rivier is een soort van waterbron te vinden, het is een speciaal ecosysteem die elke seconde 7.500 liter water genereert. Waar de bron zicht bevindt, is het water echt zo helder, dat het gewoon te drinken is. Vanaf de oorsprong van de rivier kun je in het water springen van 2m hoogte en kun je je mee laten nemen met de stroming. Door alle vele planten, bomen en klimaat krijg je echt het gevoel dat je midden in de jungle zwemt, echt geweldig! Ik heb echt een super tijd gehad daar en wou eigenlijk niet meer naar huis. Maandag deed alles me pijn, nadat we meegedaan hebben aan vele activiteiten en omdat Char het wel ok vond om op een slaapzak te slapen i.p.v. een matras. Daarnaast was Char onder zijn voet gestoken door een bij en i.p.v. het uit te zuigen, heeft hij onbewust het gif in de angel zeg maar verder zijn voet in verspreid waardoor hij de volgende dag wakker werd met een blauw-paarse, dikke voet en koorts.

Vorige week zaterdag moest Char vroeg uit bed voor zijn werk en ik ging in mn pyamaatje mee naar beneden om de deur van het appartementencomplex te openen. Ik ging er vanuit dat Char de sleutels had en half slapend betrad ik de lift en zei ik, jij hebt de sleutels he..maar hij had de sleutels niet. Heel dom, we hadden de deur achter ons dicht gedaan en de sleutels binnen laten liggen. Char was al een beetje aan de late kant en ging naar zijn werk, de bewaker van het gebouw was gelukkig al wakker en kon de deur beneden voor hem open doen. Ik bleef achter in m’n pyama met een gesloten deur en ging op het dak zoeken naar materiaal waarmee ik de deur eventueel kon openen. Ik probeerde me te verplaatsen in Michael van Prison Break, wat zou hij doen in deze situatie? Er was een buis op het dak te vinden die naar beneden liep, misschien dat ik via die buis naar beneden kon gaan en dat ik via het badkamerraampje naar binnen kon kruipen, maar dat vond ik toch wel een beetje eng en risicovol. Toch maar een ander plan verzinnen, met verschillende materialen probeerde ik de deur te forceren…maar helaas geen resultaat. Gelukkig arriveerde binnen een half uur een slotenmaker die met een soort van speldjes de deur wist te openen. Een andere domme actie is dat ik gister met mijn kin knetterhard op de grond ben gevallen. Ik was buikspieroefeningen aan het doen met een gewichtje met 2 wieltjes, ik ging te ver naar achter met dit gewichtje, ik verloor mijn evenwicht, waardoor ik voorover viel op mijn kin. Achteraf gezien valt het allemaal nog mee, het is een beetje blauw en dik.

Ik volg hier lessen in buik/Arabisch dansen. Ik heb afgelopen weken 2 presentaties moeten doen. Ik vind het echt super leuk om te doen en het is een goede training.

Afgelopen weekend naar Tepotzotlan geweest, een koloniaal dorpje een uurtje hier vandaan. Het dorpje zelf is redelijk klein en er valt niet heel veel te bezichtigen, na 2 uurtjes heb je het wel gezien daar, maar vlakbij het dorpje zijn “Los Arcos del Sitio” te vinden. Een aquaduct met verschillende hoogtes, dat gebouwd is in de 18de eeuw. Het is 60 meter hoog en het is het hoogste aquaduct van Mexico.

Ze hebben hier overigens de beste uitvinding ooit, openbaar vervoer speciaal voor vrouwen. Zo zijn er bijvoorbeeld bussen waar alleen vrouwen toegang tot hebben en in de metro hebben ze op de drukke tijdstippen bepaalde gedeeltes waar mannen verboden zijn. Heerlijk om te reizen zonder vieze, stinkende en glurende mannetjes...

Het is het zeker waard om de foto's te bekijken!
http://www.facebook.com/album.php?aid=92982&id=562992283&l=5b70cbe617

Over een weekje ,zijn mijn ouders, zusje, Laura & Fennie hier, de reisleidster heeft er echt heel veel zin in ;) Kusjes