Held in Mexicaanse transport!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verhaaltje geplaatst hebt, dus bij deze….

Bueno, waar zal ik beginnen? In m’n vorige verhaal heb ik mijn eerste 2 stagedagen beschreven, dus laat ik hier mee verder gaan. Tijdens mijn 2de stageweek was mijn stagecoördinatrice in Mexico voor school en kwam ze me opzoeken om te zien hoe het met me ging en om het bedrijf te bezichtigen. Het vreemde vond ik dat er zoveel mensen bij betrokken werden, in principe is de communicatie tussen haar en mijn stagebegeleidster binnen het bedrijf het belangrijkst, zij hadden helemaal nog nooit contact gehad. Mijn stagecoördinatrice heeft al die tijd contact gehad met iemand van de administratie en het gesprek was met m'n stagecoordinatrice en met weer een andere persoon, een man waar ik nog nooit mee gepraat had, waarvan ik zijn naam niet eens wist. Het liep voor mijn gevoel dus allemaal een beetje door en langs elkaar heen, maargoed we hebben met al die personen plus de baas gesproken en ik was hier erg blij mee, leerde ik iedereen meteen een beetje beter kennen. Na dit gesprek waren voor mij al veel meer dingen duidelijker en mijn stagebegeleidster was in eens een totaal ander persoon, ze was echt super aardig en belangstellend en vertelde hoe blij ze wel niet met me waren. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Ik vond het een beetje schijnhelig, maar het is ook een stukje Mexicaanse cultuur.

Het bedrijf waar ik stage loop werkt vooral met projecten die een bepaalde deadline hebben, de ene week hebben ze meer projecten lopen dan de andere week, dus de werkdruk verschilt per week. De eerste en de tweede week ben ik vooral heel druk geweest met het project waarmee ik begonnen was, ik moet zeggen dat ze me al direct veel verantwoordelijkheden gaven. Ik heb alle resultaten van de enquetes verwerkt en geanalyseerd en ik heb de eindpresentatie gedeeltelijk gemaakt. Ik ben met de baas naar de presentatie geweest, was wel interessant om zoiets bij te wonen. Vorige week heb ik me een beetje verveeld, omdat er dus niet veel te doen was, ik ben de hele week eerder weggegaan (wat op zich wel weer een voordeel was). Wat betreft sociaal contact is het gelukkig al stukken beter.

Het heenweg en de terugweg naar m’n stage is afgelopen weken nog een heel gedoe geweest! De allereerste week heeft Char me gebracht en opgehaald. Toen we verhuisd waren, moest ik toch zelf “ leren” daar te komen. De 2de dag heeft Char me gebracht en wou ik terug met de bus. Geen probleem zou je zeggen, maar er rijden 20.000 bussen hier rond en de bussen hier hebben geen dienstregeling en een halte waar precies aangegeven staat waar de bus stopt….Char had me precies uitgelegd waar ik moest opstappen en waar ik moest overstappen, maar my god..welke bus moest ik pakken, voor hetzelfde geldt rijdt de bus ergens heen waar ik niet heen moet. Ik besloot maar om te gaan lopen tot de overstap en daar de bus te pakken, toen ik eenmaal aan het lopen was ben ik ook direct maar naar huis gelopen, haha..1,5 uur heb ik erover gedaan (goede exercise toch). Een andere dag ben ik met de auto gegaan. M’n handen waren nat van de zenuwen, ik vond het echt doodeng, iedereen rijdt hier zo asociaal, chaotisch en dicht op elkaar, maar het ging prima, ik arriveerde netjes op m’n stage, het duurde me alleen een half uur om een parkeerplaats te vinden. Maargoed, toen kwam de terugweg, door 1 verkeerde afslag was ik de weg helemaal kwijt. Ik was eigenlijk best bang, want hoe vind je in hemelsnaam in deze megastad de weg terug, ik ben echt op zoveel onbekende plekken geweest, ik kwam zelfs bij de legerbasis uit op een verlaten plek! Ik weet niet hoe ik het voor elkaar kreeg, maar na een uur rijden dom rondrijden kwam ik weer bij mn stageplek aan, ik was echt zo blij, want vanaf hier wist ik in ieder geval hoe ik moest rijden en dat ik de andere afslag moest nemen! Toen ik bij de ons huis aankwam, kwam ik aan de verkeerde kant van ons huis uit. Aangezien die weg een eenrichtingsweg is, moest ik een rondje rijden. Dit rondje bleek geen rondje te zijn, maar een RONDE, want ik was alweer verdwaald en dat terwijl ik nog geen 200 meter van ons huis vandaan was. Uiteindelijk kwam ik bij de supermarkt uit die vlakbij ons huis is,daar heb ik maar op Char gewacht. In totaal heb ik er 2 uur over gedaan, terwijl het normaal een kwartiertje rijden is!
De volgende dag besloot ik weer een poging te wagen om de bus te pakken. Na een stuk lopen besloot ik in de bus te stappen die aan het wachten was voor een stoplicht. Ik had wel aangegeven waar ik heen moest en waar ik eruit moest, blijkbaar vond hij het nodig om mij langer in te bus te laten blijven. Toen we stopten bij een metrostation, gaf de buschauffeur aan dat ik nog eventjes moest blijven zitten en dat ik dan kon overstappen. Ik zag dat iedereen de bus uitstapte, no way dat ik alleen met die griezelige man achter bleef, dus ik ook maar uitstappen. Dit was ook geen goed idee, waar was ik nou weer beland? Wat een schooierbuurt daar, ik voelde me totaal niet op mn gemak, liep ik daar met m’n leren jasje, m’n sieraden, m’n blonde haar en m’n torenhoge hakken. Ik moest daar zo snel mogelijk weg aangezien iedereen me liep na te roepen en te fluiten. Gelukkig kwam Char me zo snel mogelijk oppikken. Inmiddels ben ik al meer wegwijs in het verkeer en kan ik me prima redden!

Char en ik zijn helemaal happy in ons appartementje, we hebben het leuk gedecoreerd en we voelen ons helemaal thuis. Alles is dichtbij, veel zelfs op loopafstand (verse juices, supermarkt, fitness, lunchgelegenheden, banken, copyshop, marktjes etc.)Daarnaast is alles elke dag open (zelfs op zondagen) tot 9/10 uur. Ik ben al meerdere malen op de thee geweest bij onze Nederlandse bovenbuurman, echt een aardige en vriendelijke man van 79. Aangezien hij alleen is, vindt hij het wel leuk om zo af en toe sociaal contact te hebben. We hebben ook nog iemand om voor te zorgen. Hier op de straat is overdag altijd een kerel te vinden met zijn vriendin, hij is een beetje de klusjesman van de straat. Hij zorgt ervoor dat wij een parkeerplaats hebben en hij houdt de boel een beetje in de gaten, in ruil daarvoor geven wij hem en zijn vriendin af en toe wat te eten (een soort van hond voor ons dus.)
In Mexico is het niet heel gebruikelijk om samen te wonen als je niet getrouwd bent, dus er zijn nogal veel mensen die denken dat wij getrouwd zijn, geweldig haha!

Door de week ben ik dus vooral druk met m’n stage en in het weekend doen we vooral leuke dingen. Vorig weekend ben ik naar een Mexicaanse bruiloft geweest, ik wou dat zo graag een keer meemaken. De bruiloft was in een stadje in de buurt van Mexico City, zonder verkeer is het 1,5 uur rijden. Maar je raadt het al, dat kloteverkeer heeft ervoor gezorgd dat we er 5 uur over gedaan hebben, was echt verschrikkelijk. We sliepen daar gelukkig in een hotel met Chars familie. De bruiloften hier zijn echt in elk opzicht anders,de muziek is anders, er wordt uiteraard super veel gedanst en iedereen is veel formeler gekleed. Ik vond het super leuk, maar eerlijk gezegd waren mijn verwachtingen hoger en als ik mag kiezen, prefereer ik een Nederlandse bruiloft. Waar ik wel heel hard om moest lachen was dat op het eind alles mee genomen werd. De glazen vaasjes met snoepjes werden in de handtasjes gestopt, alles wat bloemen had werd meegenomen (leuk voor de woonkamer), boeketten werden losgerukt, van de mooie decoratie was op het eind weinig over. Wij deden net zo leuk met de menigte mee en Char had zelfs een bloemstuk meegenomen van 2 meter hoog, die we vervolgens daar moesten laten, omdat het niet in de auto paste.

Zoals jullie kunnen lezen gaat alles dus prima! Jullie krijgen allemaal een hele dikke kus van me!!